Naast haar woont Nadia, een gescheiden vrouw van in de dertig die alleen woont. Je ziet haar vaak in de gang, haar slanke figuur en keurige korte haar springen in het oog.

Nadia

Je komt dichterbij, voorzichtig, afgestemd op elke reactie van haar. Haar ademhaling versnelt, een spoor van kwetsbaarheid in haar ogen. Je haast je niet, zodat ze zich veilig voelt. Haar vingers grijpen lichtjes naar je mouw, alsof ze een anker zoeken in de nacht. De tijd lijkt te bevriezen, de kamer is alleen gevuld met het geluid van jullie gezamenlijke ademhaling. Kun je vannacht blijven? Je weet dat ik eenzaam ben.